się nią i poprosił o jej rękę. Stara kobieta zachęciła ją do ślubu z tak bogatym człowiekiem. Kunegunda i tak nie mogłaby wieść dalszego życia z Kandydem, bo musiał on zbiec - podążył za nim okręt z ludźmi, którzy chcieli pomścić śmierć inkwizytora. Kandyd ze służącym imieniem Kakambo uciekł do Paragwaju, gdzie schronili się w klasztorze jezuitów. Tam spotkali brata Kunegundy, który przeżył najazd bułgarski. Roztoczył nad nim opiekę zakonnik, który pomógł mu wstąpić w stan kapłański. Kandyd zdał dawnemu przyjacielowi relację z losów Kunegundy, obaj doszli do wniosku, że trzeba ją ocalić od małżeństwa z gubernatorem. W chwili jednak gdy Kandyd oświadczył, że sam pragnie ożenić się z Kunegundą, brat wybranki wpadł w szał i zaatakował dawnego druha. Kandyd zmuszony był do zabicia go. Przebrał się w mnisi habit i zbiegł ze swym sługą. Zatrzymali się dopiero na łące, która nie należała już do Paragwaju. Podczas odpoczynku ujrzeli dwie kobiety, które uciekały przed wielkimi małpami. Kandyd chciał odkupić popełnione winy i uratować kobiety, wobec czego zabił zwierzęta. Kobiety wpadły jednak w rozpacz, albowiem małpami okazali się ich kochankowie. Kiedy Kandyd i jego sługa zasnęli, zostali pojmani przez plemię Uszaków, którzy postanowili ich upiec, ponieważ uznali ich za jezuitów, którzy przybyli ich nawracać. Kakambo zdołał jednak przekonać ich, że wcale nie są zakonnikami i że jego pan zamordował ich przywódcę. Plemię uznało ich za bohaterów i przyjęło ze wszelkimi honorami.
Główny bohater i jego sługa podjęli decyzję o powrocie do Europy. Zdobyli czółno i popłynęli nim do Eldorado, cudownej krainy pełnej złota, gdzie ugoszczono ich. Stary mieszkaniec krainy opowiedział im historię doliny, w której pierwotnie żyli Inkowie. Postanowili oni podbić okoliczne krainy, ale wielu
